۱۳۸۹ بهمن ۷, پنجشنبه

آن چنان مرگ و این چنین مرده / هر که گفته شهید ... خورده!



یکم- افسانه مخملی کودتا و کشته شدگان ش؛
از سال قبل که افسانه کشتار و جنایت بر علیه مردم توسط حکومت و لباس شخصی های ش نقل هر محفل اپوزیسیونی و محل تامل دوستان خودی شده بود، کرارا واژه ای را می شنیدم که از سویی جدا دردناک بود و از سوی دیگر طنزی برای شادی و مضحکه ای برای ارزیابی میزان عقل ناآگاهان!
 از یک سو مرگ هیچ یک از حاضران در اغتشاشات خیابانی فتنه بعد انتخابات تائید نمی شد و از سوی دیگر سران نامحترم فتنه هر روز یرای سیر کردن شکم های دریوزه خود به ظرف حلوای مراسم ختم، سوم، هفته و چهلم شهدای خودساخته من در آوردی شان دست دراز میکردند!
هدف هم تنها یک چیز بود، که در اثر اهمال یکی از همپالکی های شان به زبان رانده شده بود: جنبش خون می خواهد! حال به چه هزینه ای؟ بماند...

   
دوم- استفاده ابزاری از مقدسات؛
آن کلمه، واژه مقدس شهید بود، واژه ای که بار معنایی به فراخنای همیشه تاریخ داشته است...
یکایک مردمان این مرز و بوم و هرکجای جهان را که پرسش کنید، در معنای این کلمه مقدس سخنانی ژرف و زیبا تحویل تان خواهند داد؛ شهادت را هنر مردان خدا می دانند و نه کار مردم خداجوی طرفدار آقای مهندس...! زیرا همه را با آن انسی از جهانی دیگر است...
شهید و شهادت، تعریف خاص خود دارد، شهید کسی است که در راه خدا ( فی سبیل الله ) و برای حفظ و پاسداشت امری از اوامری الهی درطی مجاهده به دست جبهه مقابل حق آسیب ببیند و جان ببازد، حال آیا سرکارعلیه ندا خانم آقا سلطان شهید هستند (با عنایت به عکس ها و اطلاعات منتشره از ایشان!) و یا جیره خواران اجانب!؟
حیرت آنجاست که همان کسانی که زمانی شهید و شهادت را تخطئه می کردند، تفکر ایثار و شهادت را خودکشی و خشونت طلبی می نامیدند؛ امروز مقتولین افسانه ای مطامع خود را شهید می نامند، شهدای راه دموکراسی!!!
            العجب و کل العجب که در اثر کم کاری های ما، جای حق و باطل عوض می شود، و از هیچ یک از شهدای واقعی مظلوم فتنه 88 نه سخنی هست و نه عکسی، دریغ از بزرگداشت و تجلیلی...؛ تا کی!؟
تا آنجا که حتی در ابتدای کار شایع شد: کسانی که در کهریزک بوده اند، از نظر بنیاد شهید و امور ایثارگران، شهید هستند!!!


سوم- حیف بعد عدم...؛
از آنروز تا حال، هر وقت سخن از شهدای جنبش به اصطلاح سبز مطرح می شد، به یاد شعری می افتادم از طنزپرداز قوی دست و شیرین قلم این دیار، جناب ابوالفضل زرویی نصرآباد، که در فضایی محاوره ای در مخاطبه با سید ابراهیم نبوی (طنزنویس و روزنامه نگار سال های جامعه مدنی) سروده شده بود که آنجا در فضای همکاری و دوستی به او تذکراتی داده بود، از جمله در بخشی از آن مثنوی طنز(از طریق لینک کامل ش را بخوانید، شیرین است) اشاره ای به اکبر گنجی و ماجرای محکومیت دادگاهی ش کرده بود؛ و تعریضی بر شهید خواندن او در صورت هلاکت احتمالی!

فی المثل شخص « اکبر گنجی » / - گرچه از حرف بنده می‌رنجی -
می‌شود عاقبت هدر، خونش / می‌گذارند دست کم، ...
- اکبر گنجی آشنای من است / یار دیرین و با وفای من است
می‌کنم کیف از نوشته‌ی او / صحبت تازه و برشته او
می‌نویسند، حیف، بعد عدم / روی گورش « شهید راه قلم » !-
آن چنان مرگ و این چنین مرده / هر که گفته شهید ... خورده!


حال حکایت ما و این شهدای رنگین است!


            چهارم- دوست دختر! شهید!!!
در پی نمایش احساسی اخیر سایت راه سبز در خصوص شهدای جنبش سبز و راه آزادی بسوی مجسمه آزادی، و انتشار نامه عاشقانه و خاطره گویی های دوست دختر(!) شهید(؟؟؟) امیر جوادی فر! دریغ م آمد که این متن را قلمی نکنم و از حقیقت شهادت این « شهید راه آزادی» هم بند با محسن روح الامینی و محمد کامرانی که جزء بازداشت شدگان کهریزک بودند سخن نگویم!!!
            دوستی می گفت: تا حالا مادر شهید دیده بودیم، همسر شهید دیده بودیم، دختر شهید دیده بودیم، خواهر شهید دیده بودیم، برادر و پدر و... شهید دیده بودیم؛ ولی دوست دختر! شهید! دیگه ندیده بودیم، که نمردیم و به برکت فتنه سبز و توهمات نخست وزیر دوران امام دیدیم.
لینک های زیر تعدادی از عکس و فیلم هایی است که در این باب در فضای مجازی منسوب به ایشان منتشر شده، به لحاظ عدم ضرورت باز نشر نمی کنم، خواستید خودتان ملاحظه فرمائید.

۱۳۸۹ بهمن ۱, جمعه

خواهش بوسه ها

من،
دیوانه‏ی
آن لحظاتی هستم
که
چشم در چشم،
نفس‏هایمان به شماره می‏افتد
و
ما،

بی‏هیچ کلامی،
بی‏هیچ اشاره‏ای


خواهش
بوسه‏های
پایان‏ناپذیرمان را
با یک بوسه جدی
اجابت می‏کنیم...

۱۳۸۹ دی ۱۰, جمعه

مجادله ی نگاه و دود

من از مجادله ی نگاه و دود،

در غم انگیز ترین غروب یک کافه می آیم؛


امان بده بگذار تا نفس بکشم،


نگاه نکن!
نخند!

بی گدار به آب نزن!


من از نگاه بی قرار می ترسم،
از این سکوت بی اختیار،
و لرزش دستم،
و زل زدن هام به آتش سیگار...


نگاه نکن!
نخند!


زمان،
زمانِ فرو ریختن یک مرد است!


امان بده!
بگذار تا نفس بکشم...


پ.ن 1 :            در شعر من حقیقت یک ماجرا کم است.
پ.ن 2 :            تو از نگاه کلاغی که رفت فهمیدی..         من از نگاه کلاغی که رفت می ترسم!
پ.ن 3 :               این شعر یک یکشنبه ی غمگین بود.





پ ن 1 :  این مطلب از دیگران برداشته شده، در گودر اینجاست!

پ ن 2 :  ای کاش پ ن اول راست باشد، وگرنه آن ماجرای حقیقت جانگداز و جان گزا می بود!

پ ن 3 :  امان از وقتی روزهای هفته رنگ به خود بگیرد...

۱۳۸۹ آذر ۳۰, سه‌شنبه

تهران!


         ای شـهر دوده ای نـوآر!
         ای ظلــمات پر چـــراغ!
                        چقدر شلوغی های مزاحم ت،
                        راه بـــندان های گره خورده ت،
                        چــراغ های قــرمز طـــولانی ت،
                                                                    را،
                                                                        دوست دارم.


خواندن های بی اثرت،
راندن های بی هدف ت،
دیــــدن هـــای بـی ثمرت،
                                را،
                                      دوست دارم.

زخــمه هــای بر دل ت،
شــکوه هــای در دل ت،
هجمــه هــای بر دل ت،
                               را،
                                      دوست دارم.


ای شهر کثیف،
ای واهه ی سخیف،
با دست و پاهای استخوانی زمخت...

       آن گاه که قرارعاشقانه ای* را،
                                             بر هم می ریزی؛
       آن روز که دو سینه مشتاق را،
                                              در حسرت دیداری،
                                                                        تنگ می کنی؛
       آن زمـان که دو لـب گــرم را،
                                             از بوسه های آتشین،
                                                                        محروم میسازی؛
       آن عصر که دو دلداده شیدا را،
                                             با چشمانی خیس، از یکدیگر
                                                                         جـدایشان گرداندی؛


تـــــــو را،
              برای همه اینها،
                                  دوست ت دارم؛
                                                      دوووووووووووو...ست ت دارم...!
  
       تنها از آن روی که،
       شاید،
       :
       دو نگاه خیس،
                          گره نخورد؛
       دو سینه گرم،
                           مماس نشود؛
       شراره های دو کام،
                        شیرآبه عسل نشود؛


       و
       ای کاش
       :
       عصری نرسد،
                            کآن دو دلداده شیدا،
                                                      بـــــه جـــــــدایی بروند...



پ . ن:
1- دقیقا منظور همان واژه  Dating فرنگی هاست.
2- حک و اصلاح و قلمی کردن شعر در سر بوطیقای افلاطون آنگاه که دکتر شهین اعوانی درس گوید، وه چه...
3- این پست به خواست یک عزیز نوشته شده، البته مخاطب ش خاص نیست (برای کسی سوءتفاهم نشه!!!).
4- و ای کاش نرسد...

۱۳۸۹ آبان ۲۷, پنجشنبه

۱۳۸۹ آبان ۲۶, چهارشنبه

سکوت


همه
همیشه
حرفهای مهم رو در سکوت میزنند!
تو
هم

،
این بارهم
حرف مهمی داری؟


؛
پس چرا
به زبان
نمی آوری!؟
890826 

۱۳۸۹ آبان ۲۰, پنجشنبه

واژه ها


امان،
از آن مکالمه ها
که واژه هایش
بیشتر

از
جنس سکوت اند؛
تا سخن!

ناگفته ها را،
از
چشم ها،
باید خواند؛

جوابش را...

890820


پ ن:
این عکس یکی از صحنه (سکانس) های خاص فیلم داگ ویل (Dogville) ساخته فون‌تریه دانمارکی است، اینجا نیکول کیدمن داره...
[توصیه میکنم خودتون برید ببینیدش...]